अनपेक्षित

(२७ सप्टेंबर १९९९)
'स्वप्न... एक संवेदना, एक हर्षवेदना.
एक आकांक्षा, जिजीविषा.
स्वप्न... एक सोनेरी आभास..
कदाचित वास्तवाचं(च) प्रतिरुप..
स्वप्न...
लखलखतं लावण्य आणि तळपती धार, म्हणजे स्वप्न.
अविजीत आशा आणि अमर्त्य इच्छा म्हणजे स्वप्न.
एक भावना म्हणजे स्वप्न, एक विचार म्हणजे स्वप्न...
... एक वळवाचा पाऊस.
इच्छेला क्रिया अन् प्रेमाला प्रिया भेटावी तसं...स्वप्न.
अपेक्षेला आशेचा असावा तसा जीवनासाठी स्वप्नाचा अर्थ.
आभासाला मितीची असावी तशी आयुष्याला स्वप्नाची नेणीव...
खरंच, हे 'स्वप्न' म्हणजे केवळ 'आभास'च?
असेलही...
किंवा असावाच!
कारण, तसं नसतं तर.. तुझ्या 'नसण्या'च अर्थ लावण्यासाठी मला दुसरा पर्य़ाय होता कुठे?...

'अबोली'स

(१ सप्टेंबर १९९९)
एखाद्या अस्फ़ुट कळीसारखं
तुझं हसणं,
उमलणं
आणि
ते 'फ़ुलणं'
...किती स्वाभाविक; केवळ स्वतःसाठीच.

असंच, तू फ़ुलत रहावंस
जीवनभर
(माझ्यानंतरही)
स्वतःसाठीच.

स्तवन

तर ही एक (वि)संवादिनी.
अशीच, माझ्यासारखीच
माझीच आणि माझ्याशीच
एक व्यक्तता, एक संवेदना
अस्तित्ववादाची वास्तववादाशी घातलेली एक अपरिहार्य सांगड.

...वाद.. संवाद... विसंवाद - असंच काहीसं.
किंवा असंही नसेल कदाचित...
असेल, हे सारं तथाकथित दृष्ट्या विस्कळीत असेल,
विसंगत किंवा असंगतही.
पण मग - हा तर माझाच स्वभावविशेष!
---विस्कळीतपणातील व्यवस्थित सुसूत्रता.

(मीच..?)

पण "असं"च का, याचंही उत्तर हेच - ही एक विसंवादिनी...

Begining of a Naught

I am not.
I am naught.
I am not me, or perhaps I am.
I don't know.

There is something (or someone) deep inside that keeps me telling that I am living a virtual life, borrowed life..

This not a blog.

It is not me..